Motylem jestem, Anoreksja

Idealna Lilka

Lilka od najmłodszych lat przez wszystkich była uznawana za utalentowaną, zdolną i inteligentną dziewczynkę. Pochodziła z tzw. dobrej rodziny, na każdym kolejnym etapie swojej edukacji osiągała najlepsze wyniki, uczęszczała na różnorodne zajęcia dodatkowe. Lilka miała też starszą siostrę, jej niedościgniony wzór, któremu miała wrażenie, że nigdy nie dorówna. Siostrę uwielbianą przez wszystkich, osiągającą sukcesy naukowe, faworyzowaną przez członków rodziny. Lilka chciała by ją też zauważono, by ktoś docenił wysiłek, jaki wkłada w bycie prymuską, by ktoś powiedział, że świetnie radzi sobie na zajęciach baletowych, by mimo natłoku pracy, jaki mieli oboje rodzice, po prostu pokazali że są z niej dumni. Lilka miała swoją grupę koleżanek- nazywała je przyjaciółkami, chociaż chyba do końca nie wiedziała czym jest przyjaźń. I to Lilka jako pierwsza wśród nich zaczęła dorastać- jej ciało zaczęło się zmieniać, nadbierać bardziej kobiecych kształtów, waga rosła w górę. Chociaż Lilka doskonale wiedziała, że to naturalny proces, miała poczucie, że znów nie ma nad czymś kontroli. Znów, bo tak samo było z uwagą rodziców, tak samo było ze stałym porównywaniem jej do starszej siostry.

Kontrola, chociaż nad wagą

Lilka chciała odzyskać kontrolę chociaż nad swoim ciałem. Zaczęła intensywnie ćwiczyć. Na początku nikt nie uważał tego za problematyczne, bo Lilka jako tancerka, zawsze była aktywna. Jadła zdecydowanie mniej, całkowicie zrezygnowała z lubianych wcześniej słodkości. Tym też nikt się nie martwił, bo przecież nadmiar cukru szkodzi. Po około 2 miesiącach matka Lilki zauważyła na ręku córki czerwoną, cienką bransoletkę, a po kilku dniach widzi ciało swojej córki już nie okryte szeroką bluzą. Lilka była bardzo chuda. Jej ledwo co pojawiające się piersi zniknęły, kolce biodrowe sterczały niemiłosiernie, a żebra można było policzyć bez większego wysiłku. Lilka miała wtedy 13 lat i od około 3 miesięcy była motylkiem. Lilka zachorowała na anoreksję.

Jadłowstręt psychiczny, anoreksja

Jadłowstręt psychiczny, częściej potocznie nazywany anoreksją, jest zaburzeniem najczęściej występującym u płci żeńskiej między 14, a 18 rokiem życia, przy czym warto zaznaczyć, iż coraz częściej również mężczyźni mają symptomy wskazujące na te zaburzenie odżywiania. Anoreksja, podobnie jak inne zaburzenia z tej grupy, łączy się z przecenianiem znaczenia własnego wyglądu i wagi ciała, w związku z tym z próbą sprawowania nad nimi nadmiernej kontroli. Wygląd zewnętrzny dla osoby chorej jest główną determinantą związaną z samooceną oraz poczuciem własnej wartości. Aby „stać się motylkiem” dziewczyny (i chłopcy) podejmują aktywne działania mające na celu redukcje ich masy ciała i, jak uważają, mające wpłynąć pozytywnie na ich atrakcyjność. Waga jest coraz niższa, a u osoby chorej pojawia się niekontrolowany lęk przed jej przyrostem, w efekcie czego je coraz mniej, ćwiczy coraz więcej, zmusza się do wymiotów, stosuje środki odwadniające i przeczyszczające, a swoje ciało postrzega w coraz bardziej zniekształcony sposób .

Anoreksja: restrykcyjna lub z napadami objadania/przeczyszczania

Anoreksja może przyjmować dwie podstawowe formy: postać restrykcyjną (związaną ze znacznym ograniczeniem ilości spożywanych pokarmów, a środki przeczyszczające stosowane są doraźnie- nie można stwierdzić regularności w tym działaniu) oraz postać z napadami objadania/przeczyszczania się. Jak wskazują statystyki dość częstym zjawiskiem jest przechodzenie od jadłowstrętu psychicznego do żarłoczności psychicznej, częściej określanej jako bulimia (o tym później). Zazwyczaj zaczyna się w wieku dorastania (ale kryterium wieku NIE jest konieczne do diagnozy- około 25% osób zaczyna chorować po 25 roku życia), a osobowość młodego człowieka kształtuje się będąc pod wpływem symptomów zaburzeń odżywiania i może skomplikować się zaburzeniem osobowości.

Anoreksja, depresja, borderline

Co jest dalej? Może być różnie. „Motylki” mają stany depresyjne, zdarzają się zachowania samoszukadzające i próby samobójcze. „Motylki” są drażliwe, ich związki bywają bardzo burzliwe. Badania podają, że od około 21% do 25% osób ze zdiagnozowaną anoreksją cierpi również na zaburzenia osobowości typu borderline.

Co było dalej z Lilką? Jak przebiegała jej choroba i leczenie? Jak to się skończyło? O tym w następnym wpisie. Tutaj płomyk nadziei- Lilka żyje, bo z anoreksją można wygrać.