Czy nastolatek może mieć borderline. Diagnoza zaburzenia osobowości z pogranicza w adolescencji

Przez wiele lat uważano, że nie należy diagnozować zaburzeń osobowości u nastolatków. Wielu specjalistów nadal tak uważa. Po pierwsze dlatego, że osobowość w tym wieku nadal się rozwija. Po drugie, że diagnoza taka miałaby być niestabilna i nierzetelna. Wreszcie z powodu stygmatyzacji spowodowanej taką diagnozą, ponieważ zaburzenia osobowości nie da się wyleczyć.

Dzisiaj wiadomo, że jest zupełnie inaczej. Niektórzy badacze od dawna uważali (Chanen & McCutcheon, 2008), że diagnoza jest konieczna. W tej chwili mamy dużo dowodów na stabilność i rzetelność diagnozy zaburzenia z pogranicza młodych ludzi(Chanen et al., 2004). Wiemy również, że zaburzenie osobowości może być leczone i wczesna interwencja jest efektywna (Chanen & McCutcheon, 2013).
Zaburzenie osobowości w adolescencji jest powiązane z wysokim ryzykiem samobójstw i samouszkodzeń oraz występowaniem wielu innych zaburzeń dodatkowych

Wczesna Diagnoza=Wczesna Interwencja

Wczesna interwencja wymaga wczesnej diagnozy i wiąże się z wieloma wyzwaniami

1. Zaburzenie osobowości z pogranicza przejawia się inaczej w okresie adolescencji. Występuje więcej samouszkodzeń i zachowań ryzykownych. Mają mniej problemów interpersonalnych i związanych z tożsamością. Być może dlatego, że nastolatki nie zdają sobie z tego sprawy, brakuje im wglądu w siebie, lub po prostu nie miały jeszcze za tylu doświadczeń (wielu nieudanych związków, zmiany planów życiowych).
2. Zaburzenie osobowości z pogranicza w tak młodym wieku jest powiązane z innymi, dodatkowymi zaburzeniami. Dlatego diagnoza jest trudna. Zwykle występują zaburzenia związane z substancją, zaburzenia odżywiania, zaburzenia afektywne oraz inne zaburzenia osobowości.

NIE diagnozowanie zaburzeń osobowości wzmacnia ich stygmatyzację

8-10% osób z zaburzeniem z pogranicza umrze śmiercią samobójczą !

Żeby zaplanować odpowiednie leczenie konieczna jest adekwatna diagnoza!

Robiona odpowiednimi narzędziami (np wywiadem  SCID II), w odpowiednim do tego czasie, a nie na oko, czy połowicznie samym testem.

To po stronie profesjonalistów leży ciężar zdjęcia stygmatyzacji z zaburzeń osobowości. W momencie, kiedy wiemy, że istnieją nowe metody leczenia i że objawy zaburzeń osobowości bledną z wiekiem sytuacja wygląda zupełnie inaczej niż 30 lat temu. W zapobieganiu stygmatyzacji bardzo ważna jest również odpowiednia komunikacja diagnozy. Podkreślenie, że jest to tylko nazwa na pewne zachowania, które można zmienić. Nazwa (niefortunna zresztą), która ułatwia dopasowanie leczenia, która ułatwia komunikację między osobami, które zajmują się zdrowiem psychicznym (klinicystami, badaczami). Tylko tyle.

Niektórzy badacze wskazują, że zaburzenia osobowości mogą być diagnozowane nawet w dzieciństwie i że zaburzenie osobowości rozwija się przez całe życie (Tackett, Balsis, Oltmanns, & Krueger, 2009). Dotychczas mamy jeszcze za mało wskazówek diagnostycznych, jeśli chodzi o zaburzenia osobowości w dzieciństwie, ale badacze idą w tym kierunku.

Źródła:

Chanen, A. M., Jackson, H. J., McGorry, P. D., Allot, K. A., Clarkson, V., & Yuen, H. P. (2004). Two-year stability of personality disorder in older adolescent outpatients. Journal of Personality Disorders, 18(6), 526–541. doi:10.1521/pedi.18.6.526.54798

Chanen, A. M., & McCutcheon, L. (2013). Prevention and early intervention for borderline personality disorder: current status and recent evidence. The British Journal of Psychiatry. Supplement, 54, s24–29. doi:10.1192/bjp.bp.112.119180

Chanen, A. M., & McCutcheon, L. K. (2008). Personality disorder in adolescence: The diagnosis that dare not speak its name. Personality and Mental Health, 2(1), 35–41. doi:10.1002/pmh.28

Tackett, J. L., Balsis, S., Oltmanns, T. F., & Krueger, R. F. (2009). A unifying perspec-tive on personality pathology across the life span: developmental considerations for the fifth edition of the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders. Development and Psychopathology, 21(3), 687–713. doi:10.1017/S095457940900039X