Moja córka ma borderline

Być mamą córki, która cierpi na borderline

Diagnoza zaburzenia osobowości z pogranicza (borderline) u dziecka, często córki, jest dla rodziców ciężkim doświadczeniem. Z jednej strony widzieli oni sygnały świadczące o tym, że z dzieckiem dzieje się coś niedobrego, z drugiej – często zwalali te objawy na fakt dojrzewania, trudnego etapu życia, wydarzeń w szkole. Diagnoza uświadamia im, że to, co się działo, nie minie samo, że dziecku potrzebna jest pomoc specjalistów. Uzmysławia im, że muszą zmierzyć się z trudnym problemem.

Kiedy diagnoza?
Gdy do gabinetu psychologa, psychiatry, czy terapeuty trafia osoba, której stan emocjonalny nieustannie się zmienia, która balansuje między depresją, niepokojem, czy gniewem, która reaguje na delikatną uwagę, może on podejrzewać, że ma do czynienia z osobą z zaburzeniem osobowości z pogranicza. Wywiad i testy diagnostyczne zaburzeń osobowości mogą potwierdzić diagnozę. Osoby z borderline prezentują w kontaktach interpersonalnych wzorzec funkcjonowania oparty o impulsywność. Mają problemy z nazywaniem i regulacją emocji, są są mocno wrażliwe na sygnały mogące świadczyć o odrzuceniu ich przez osoby, z którymi są związane. Mają przejmujące wręcz poczucie pustki, dlatego też często angażują się w sytuacje, które tę pustkę im zapełnią. Często zmieniają partnerów, „wchodzą” w hazard, narkotyki, nadmierne picie alkoholu, szybką, ryzykowną jazdę samochodem. To pozwala im redukować towarzyszące napięcie i poczucie bezsensowności. Statystyki pokazują, że od 8% do 10% osób z tej grupy umiera z powodu dokonanych prób samobójczych, wiele się samookalecza.

Nastolatka i borderline
Jeszcze całkiem niedawno w przypadku dziecka, czy nastolatki mającej objawy zaburzenia osobowości z pogranicza, lekarze stwierdzali „nieprawidłowo rozwijająca się osobowość w kierunku borderline”. Aby stwierdzić borderline, musiało być spełnione kryterium wieku – pacjent musiał mieć skończone 18 lat. Obecnie coraz częściej mówi się o tym, że te graniczne 18 lat nie jest wymagane, by móc postawić diagnozę zaburzenia osobowości z pogranicza.
Nastolatki cierpiące na borderline prezentują dużą zmienność nastrojów, ich emocje osiągają dużą amplitudę. Są drażliwe, bardzo wyczulone na krytykę, mają niskie poczucie wartości. Objawy te, choć charakterystyczne dla dziewczynek w okresie dojrzewania przyjmują nasiloną formę. Dziewczynki te często się zakochują, jednocześnie mocno idealizując związek w którym są. Porzucenie przez chłopaka często kończy się w takim przypadku próba samobójczą.
Relacje rodzinne osoby cierpiącej na zaburzenie osobowości z pogranicza są często zaburzone. Dodatkowo objawy prezentowane przez dziecko utrudniają rodzicom komunikację. Dziewczynka jest nadmiernie wybuchowa, bywa opryskliwa, a jednocześnie pragnie uwagi i bezwarunkowej miłości. Jej zachowanie często przybiera formy buntu, ale zwykle jest to wołanie o troskę. Nastolatka z borderline jest pod silnym wpływem grupy rówieśniczej, często ufa jej bezgranicznie, podejmuje wyzwania przez nią stawiane, niezależnie od ich typu, bojąc się odrzucenia. Silne przeżywanie porażek i wyczulenie na krytykę często prowadzi do samookaleczeń.

Rodzice nastolatek z borderline
W gabinetach terapeutów często pojawiają się rodzice młodych pacjentów. Nietrudno się domyśleć, że objawy prezentowane przez ich córki, a później diagnoza, sprawiają, że szukają pomocy i próbują dowiedzieć się, jak mogą wspierać swoją córkę w procesie terapeutycznym. Zwykle czują się bezradni, nie mogą poradzić sobie z emocjami swoich dzieci. Problemem dla nich jest również kwestia komunikacji z dziećmi i buntu, który niekiedy przybiera tak silną postać, że matki dziewczynek mają poczucie, że przestają mieć jakikolwiek wpływ na swoje dzieci. Często obwiniają się za zaistniałą sytuację poszukując winy w sposobie wychowywania dziecka, czy w relacjach, jakie panują w rodzinie.
Przyjście do gabinetu terapeuty jest świetnym pomysłem. Terapeuci pracujący w nurcie DBT przeprowadzą trening umiejętności, który jest pomocny, w wspieraniu młodego człowieka. Pokażą i przećwiczą sposoby uprawomocniania, które jest niezwykle ważne w przypadku kontaktu z osobami z borderline, wskażą w jaki sposób pracować z wewnętrznym krytykiem zarówno dziecka, jak i rodzica, jak pracować nad regulacją emocji. W czasie spotkań z terapeutą rodzice będą mieli też okazję nauczyć się jak reagować i jak interweniować w przypadku sytuacji kryzysowych swoich dzieci. To też dobra okazja, by na nowo znaleźć drogę skutecznego i konstruktywnego komunikowania się z nastolatką, w sytuacji, gdy ta komunikacja jest dodatkowo utrudniona przez zaburzenie osobowości.

Diagnoza borderline u nastolatki jest trudną sytuacją dla rodzica. Na szczęście obecnie istnieją metody pracy z tym zaburzeniem. Postawienie diagnozy ułatwia dobranie właściwych technik i prowadzi do tego, iż wyleczenie staje się realne.